Η ζωή με ένα σκύλο και μία γάτα !
Μπορούν ένας σκύλος και μία γάτα να συμβιώσουν αρμονικά μέσα σε ένα σπίτι ;
Μα φυσικά και μπορούν !
Η πραγματικότητα έρχεται να αποδείξει ότι τελικά αυτό είναι εφικτό και μπορεί να γίνει με τον καλύτερο τρόπο αν δώσουμε την ανάλογη προσοχή και αν κατανοήσουμε τα δύο αυτά διαφορετικά ζωάκια.
Η έκπφραση ( σα το σκύλο με τη γάτα ) που χρησιμοποιούμε για μια μεγάλη έχθρα είναι τελικά ένας μύθος !
Από που όμως προέρχεται ; Η εξήγηση είναι απλή !
Ο σκύλος έχοντας ισχυρό ένστικτο κυνηγίου και γρήγορες κινήσεις συνιθίζει να τρέχει πίσω από οτιδήποτε κινήται...
Η γάτα από την άλλη μεριά μόλις αισθανθεί ότι απειληται η την κυνηγούν ,τρέχει γρηγορότερα η αμύνεται με το δικό της γνωστο και ιδιαίτερο τρόπο...
Κι όμως.....η συμβίωση μπορεί να είναι όχι μόνο ομαλή και αρμονική αλλά και πολύ ενδιαδέρουσα !
Η Γιωργία Τασοπούλου ιδιοκτήτρια ένος πανέμορφου Κάβαλιερ Κινγκ Τσαρλς Σπάνιελ και μιας υπέροχης γάτας Ιμαλαίων μας μιλά για τη δική της εμπειρία και τη ζωή μαζί τους.
( Υιοθέτησα τη γατούλα μου τη Μπέμπα, όταν ήταν μωρό, 1,5 μηνός και στην ουσία, της έμαθα όλα όσα έπρεπε να της μάθει η μαμά της, όπως λχ. τη χρήση της τουαλέτας, ενώ την τάιζα γάλα με μπιμπερό, αφού δεν είχε ακόμη απογαλακτιστεί.
Η Μπέμπα είναι μία γατούλα της φυλής «Ιμαλαϊων», που ανήκει στην Περσική φυλή και έχει τα χαρακτηριστικά της. Δηλαδή, γλυκό και τρυφερό χαρακτήρα, δένεται με ένα άτομο και δημιουργεί στενή σχέση μαζί του με το πέρασμα του χρόνου, είναι πιστή και αφοσιωμένη σαν σκυλί, της αρέσει η ησυχία και η ρουτίνα του σπιτιού, αλλά είναι και πολύ παιχνιδιάρα, χαδιάρα και ομιλητική.
Όταν
έγινε 1,5 έτους, τον Αύγουστο του 2013, έφερα
στο σπίτι, ένα σκυλάκι της φυλής Cavalier
King
Charles,
τη Φοίβη, για να έχει συντροφιά, αφού
εγώ λείπω πολλές ώρες στη δουλειά. Τα
Cavaliers,
έχουν γλυκό και τρυφερό χαρακτήρα, είναι
ιδανικά για οικογένεια και αγαπούν πολύ
τους ανθρώπους, ενώ τα πάνε ιδιαίτερα
καλά με τα άλλα ζωάκια.
Στην
αρχή η Μπέμπα νόμιζε ότι η Φοίβη ήταν
επισκέπτρια, οπότε τις πρώτες μέρες
ήταν χαλαρή και αδιάφορη με το κουτάβι.
Όταν όμως, κατάλαβε ότι η Φοίβη ήρθε για
να μείνει μαζί μας, θύμωσε μαζί μου και
επί τρεις περίπου μήνες, έπαψε να μου
«μιλάει» και να μου δίνει σημασία. Τη
φώναζα και περνούσε επιδεικτικά μπροστά
μου χωρίς να γυρνάει ούτε το κεφάλι της
να με κοιτάξει. Η Μπέμπα, ως γάτα είναι
επιφυλακτική με όλα τα καινούργια
πράγματα, ακόμη και με τα παιχνίδια που
της αγοράζω και έτσι, μόνο όταν κοιμόταν
η Φοίβη πλησίαζε κοντά της και τη μύριζε.
Τα βράδια, όταν γυρνούσα από τη δουλειά
και καθόμουν στον καναπέ, κρατώντας
στην αγκαλιά μου τη Φοίβη, η Μπέμπα
γύριζε γύρω γύρω από εμάς σε ακτίνα ενός
μέτρου, σαν να μας περικύκλωνε…
Άρχισα
να προβληματίζομαι για τον τρόπο που
έπρεπε να διαχειριστώ τη σχέση μου με
τα δύο ζωάκια, καθώς και τη μεταξύ τους
σχέση και αναζήτησα, επί ματαίω,
πληροφορίες και λυσεις στο internet,
οι οποίες δεν μου ταίριαζαν.
Ομολογώ,
ότι δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω τις
συνιστώμενες μεθόδους, όπως πχ να τις
βάλω σε χωριστά δωμάτια και να τις φέρνω
σε επαφή σταδιακά μέχρι να συνηθίσουν
η μία την άλλη. Βέβαια, ήξερα, ότι η
γατούλα μου δεν είναι επιθετική, αλλά
σαν παιδάκι ζήλευε που ήρθε καινούργιο
« αδελφάκι» στο σπίτι, ενώ το κουτάβι
ήθελε κυρίως να παίξει, αφού μόλις είχε
χωριστεί από τη μητέρα του και τα
αδελφάκια του και διατηρούσε ακόμη τις
συνήθειες που είχε όταν ζούσε μαζί τους,
ήταν δηλαδή κοινωνικοποιημένο σ΄έναν
βαθμό.
Αποφάσισα
εξ αρχής να τις βάλω μαζί στον ίδιο χώρο
και μάλιστα να τις αφήνω μόνες τους,
όπως έκανα πάντα, όταν έλειπα στη δουλειά.
Επίσης, προσπάθησα να δείξω στη Μπέμπα
ότι η αγάπη και το ενδιαφέρον μου γι
αυτήν δεν μειώθηκε επειδή ήρθε η Φοίβη,
απλά στο εξής θα τη μοιράζεται αμείωτη
με ένα άλλο πλασματάκι.
Σε
αυτό το σημείο επέμεινα πολύ καιρό,
δηλαδή, την έπαιρνα πολλές φορές αγκαλιά
κατά τη διάρκεια της ημέρας, της μιλούσα,
έπαιζα μαζί της χωρίς το κουτάβι, την
περιποιόμουν (χτένισμα, κόψιμο νυχιών,
πλύσιμο ματιών με ορό κλπ), της έπαιρνα
δικές της λιχουδιές, δικά της παιχνίδια,
τοποθέτησα το φαγητό της σε ψηλό σημείο
για να μην το φτάνει το κουτάβι και της
το τρώει. Σιγά σιγά, η μεν γατούλα συνήθισε
το σκυλάκι και έγιναν φίλες, δηλαδή,
παίζουν μαζί κυνηγητό και κρυφτό στο
σπίτι μόνες τους και μαζί μου, η δε Φοίβη
μεγαλώνοντας σταμάτησε να ενοχλεί τη
Μπέμπα όταν εκείνη δεν έχει όρεξη για
παιχνίδια και νομίζω ότι πλέον και οι
δύο αισθάνονται ότι είμαστε μία
οικογένεια. Πολλές φορές κοιμούνται η
μία δίπλα στην άλλη, πίνουν νεράκι από
την ίδια ποτίστρα και όταν τύχει να
μαλώσω τη μία, η άλλη έρχεται να την
υπερασπιστεί και μου στέλνει σήματα
ηρεμίας. Εννοείται, ότι δεν τις ξεχωρίζω
ποτέ, δηλαδή δίνω μία λιχουδιά στην κάθε
μία, κάθε φορά ανελλιπώς, χαϊδεύω και
τις δύο, παίζω με κάθε χέρι μου και με
τις δύο κ.ο.κ. Στις διακοπές τις παίρνω
μαζί μου και τις δύο, όσο δύσκολο κι αν
φαίνεται. Όταν γυρνάω το απόγευμα στο
σπίτι από τη δουλειά θα είναι πάντοτε
και οι δυο πίσω από την εξώπορτα να με
καλωσορίσουν με ενθουσιασμό, κάνοντας
τούμπες και νιαουρίζοντας η μία,
χοροπηδώντας και δίνοντας μου φιλάκια
η άλλη. Το βράδυ κοιμάμαι με τη Φοίβη,
αλλά πολλές φορές, το πρωί που ξυπνάω,
βρίσκω και τη Μπέμπα να κοιμάται από
την άλλη πλευρά του κρεβατιού.
Μ’ αυτόν τον τρόπο έχουμε βρει τις ισορροπίες μας και ζούμε και οι τρεις μαζί αρμονικά, σ’ ένα ήρεμο περιβάλλον. Βέβαια, η προσπάθεια από τη μεριά μου είναι καθημερινή, συνεχίζω ακόμη και τώρα που έχει περάσει ένας χρόνος, να κάνω όλα αυτά που περιέγραψα και να προσπαθώ να βελτιώνω τις συμπεριφορές τους, ψάχνοντας τον τρόπο να γίνει κατανοητό στα ζωάκια ποια είναι η επιθυμητή συμπεριφορά και πάντοτε με αγάπη και σεβασμό προς τις ιδιαιτερότητες της φύσης καθεμιάς. Μπορώ να σκεφτώ άπειρες στιγμές που έχω ζήσει με τις δύο τους, γεμάτες τρυφερότητα, στοργή και γέλια που μου έχουν προκαλέσει με όσα χαριτωμένα πράγματα κάνουν καθημερινά, που θα μπορούσα να γεμίσω ένα ολόκληρο βιβλίο. Επίσης, θα μπορούσα να πω δεκάδες πράγματα που μου έχουν μάθει και οι δυο τους, όμορφα πράγματα και συναισθήματα που με έχουν κάνει καλύτερο άνθρωπο και τους είμαι ευγνώμων.
Από
την εμπειρία μου, έχω καταλήξει στο
συμπέρασμα ότι τρεις είναι οι παράγοντες
που διαμορφώνουν μια υγιή σχέση μεταξύ
των ζώων και αυτών προς εμάς. 1ο
Το είδος των ζώων, τα χαρακτηριστικά
της φυλής τους και ο χαρακτήρας των
ιδίων των ζώων, τα οποία πρέπει να
γνωρίζουμε, 2ο
Η συμπεριφορά του ανθρώπου προς αυτά,
δηλαδή, ο τρόπος που ο άνθρωπος
διαχειρίζεται τις σχέσεις μεταξύ τους
και το περιβάλλον που ζουν και 3ο
Η συνέπεια, η συνεχής φροντίδα και
προσπάθεια από την πλευρά του ιδιοκτήτη
προς τα ζωάκια και με τη μορφή της
συνεχούς ενημέρωσης από ειδικούς. Η
υιοθεσία ενός ή περισσότερων ζώων, είναι
μία πράξη ευθύνης και πρέπει να είναι
κανείς βέβαιος, ότι μπορεί να διαθέσει
τον χρόνο για τη φροντίδα και την ευζωία
τους και ότι έχει την οικονομική
δυνατότητα να τους παρέχει τα αναγκαία
για την διαβίωση τους και την
ιατροφαρμακευτική κάλυψη τους. Σε
διαφορετική περίπτωση, καλό είναι να
βρει κανείς εναλλακτικούς τρόπους
προσφοράς αγάπης και φροντίδας προς
τα ζώα (όπως λχ συμμετέχοντας σε ζωοφιλικές
οργανώσεις).
Ναι μπορούν να ζήσουν μαζί !
Και μάλιστα μέ ένα υπέροχο τρόπο !
Φτάνει να δώσετε μεγάλη προσοχή στον τρόπο γνωριμίας ,στον τρόπο επικοινωνίας αλλά και στη δική σας συμπεριφορά !
Ο ιερός πόλεμος που πιστευεται ότι υπάρχει λόγω των διαφορετικών σημάτων που εκπέμπουν τα δύο ζωάκια με το σώμα τους μπορεί να αποφευχθεί !
Φτάνει να γνωρίζετε τις ιδιαιτερότητες του κάθε ζώου ( φυλή ,χαρακτήρας ,μεγεθος,ηλικία ) και να προσπαθήσετε να τα βοηθήσετε με τη δική σας συμπεριφορά και αγάπη να εξοικειωθούν και να επικοινωνήσουν.
Ενθαρρύνετε την καλή τους συμπεριφορά και δώστε τους το χρόνο που χρειάζονται.
Επιβραβευστε τις στιγμές ηρεμίας τους και να έχετε πάντα στο μυαλό σας οτι πρόκειται για δύο πολύ διαφορετικά ήδη.
Η δική σας στάση είναι καθοριστική !
Θέλει προσπάθεια ,υπομονή ,χρόνο ,κατανόηση και προπαντώς αγάπη !
Αγάπη για δύο τόσο διαφορετικά πλάσματα που καλούνται να ζήσουν μαζί αλλά και μαζί σας !
Η αγάπη και η επικοινωνία είναι ο συνδετικός κρίκος !
Ενα μεγάλο ευχαριστώ στην Γιωργία Τασοπούλου
για την πολύτιμη βοηθεια της.
Λία Αγγελοπούλου dog side stories
